Πρώτος μου δάσκαλος υπήρξε ο πατέρας μου Αθανάσιος Α. Δίντσης(γεν.1890-1964) ο οποίος ήταν ιεροψάλτης (πρωτοψάλτης της εκκλησίας του χωριού μας) και γνώστης της βυζαντινής μουσικής την οποία μου έμαθε σε πολύ νεαρή ηλικία.  Άνθρωπος σεμνός, ήπιων τόνων με την καλλιτεχνία στο αίμα του.  Μέσα στα δύσκολα εκείνα χρόνια είχε την δυνατότητα να μορφωθεί (ήταν τελειόφοιτος Γυμνασίου) αλλά και να μάθει βυζαντινή μουσική, την οποία μεταλαμπάδευσε σε μένα και τα αδέρφια μου.  Ταυτόχρονα εργαζόταν στον ΟΣΕ ως σταθμάρχης ενός μικρού σταθμού,  είχε τα κτήματά του και ήταν ράφτης (στόλιζε κυρίωςμε τις μεταλλικές κλωστές τα παραδοσιακά ενδύματα).Εγώ εκείνο το διάστημα είχα σταματήσει την φοίτηση στο γυμνάσιο λόγω του πολέμου και καθώς ήμουν φιλομαθής ασχολήθηκα με την βυζαντινή μουσική με μεγάλη αφοσίωση.  Άρχισε να με παίρνει μαζί του στο ψαλτήρι και έτσι ξεκίνησε το υπέροχο ταξίδι που μόνο χαρές μου πρόσφερε.  Αργότερα μου συνέστησε να αναζητήσω στην  Θεσσαλονίκη μεγαλύτερους σε αξία δασκάλους για να τελειοποιήσω την μόρφωσή μου.

… και ήρθα στην Θεσσαλονίκη το έτος 1954 όπου μεσουρανούσαν τα μεγαλύτερα ονόματα της ψαλτικής και είχα την τύχη πράγματι να φοιτήσω, να παρακολουθήσω, να ψάλουμε και κυρίως να διδαχθώ από τους μεγαλύτερους δασκάλους της.  Ήμουν στην σχολή του Αθανασίου Καραμάνη, παρακολουθούσαμε τις λειτουργίες του Κωνσταντίνου Πρίγγου, του Χρύσανθου Θεοδοσόπουλου, είχα συμμαθητές μου καλούς ψάλτες της Θεσσαλονίκης τους οποίους όλους τους θυμάμαι και εκτιμώ, επίσης είχα την τύχη να γνωρίζω τον Χαρίλαο Ταλιαδώρο. 

Δάσκαλος δεύτερος και καθοριστικός υπήρξε ο άρχοντας πρωτοψάλτης Αθανάσιος Καραμάνης.  Ανάμεσα σε τόσους σπουδαίους ιεροψάλτες αμέσως τον ξεχώρισα ως ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ, τον οποίο εμπιστεύτηκα απόλυτα και ακολούθησα και μελέτησα πιστά τις διδασκαλίες του.  Αλλά και ο ίδιος με εκτιμούσε, με εμπιστευόταν και υπολόγιζε την άποψή μου.  Χαίρομαι διότι οι φίλοι ψάλτες της περιοχής μας όταν τον επισκέπτονταν δεν ξεχνούσε να ρωτήσει και να αναφερθεί με τα καλύτερα λόγια για μένα.  Πιστεύω ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να έχει ένας μαθητής από τον δάσκαλό του.

Δεν θα παραλείψω να τονίσω την μεγάλη εκτίμηση που είχε ο Αθανάσιος Καραμάνης στον Μεγάλο Δάσκαλο Κ.Πρίγγο, καθώς μας συνιστούσε να τον ακούμε κάθε φορά που ερχόταν στην Θεσσαλονίκη και έψαλε σε κάποια εκκλησία.  Όταν τον ρωτούσαμε πως καταφέρνει τις δύσκολες μουσικές αυτές εκτελέσεις, πως κατάφερνε να ανεβάσει δύο επίπεδα την φωνή παραπάνω, μας απαντούσε με περισσή εκτίμηση «αυτός είναι Πρίγγος». 

            Είμαι πολύ χαρούμενος που έζησα εκείνα τα υπέροχα για την μουσική χρόνια και έτσι ζυμώθηκα στην ψαλτική με εκείνους τους «μύθους» της βυζαντινής μουσικής.  Ο ευγενής ανταγωνισμός για την καλύτερη, την τελειότερη, την πιο όμορφη εκτέλεση των ιερών μας ψαλμών, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΗΣ ΒΥΖ. ΜΟΥΣΙΚΗΣ, διαμόρφωναν ένα υπέροχο «τοπίο» ένα πεδίο δράσης, όπου μουσικά και φωνητικά ταλέντα έβρισκαν χώρο να αγωνιστούν και να δράσουν από αγάπη για το καλό, για το ωραίο για την ίδια την μουσική για το εκκλησίασμα.  Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν άλλες τέτοιες εποχές. Μακάρι....

​

​